Pieniński Park Narodowy został utworzony 30 października 1954 roku. Jego powierzchnia wynosi 23,46 km kwadratowych. Natomiast ochrony ścisłej wynosi zajmuje powierzchnię 7,49 km kwadratowych. Należy wiedzieć, że Pieniński Park Narodowy ma tylko nieco większą powierzchnię od najmniejszego Ojcowskiego Parku Narodowego. Obejmuje najcenniejsze krajobrazowo i przyrodniczo obszary Pienin Właściwych, zbudowanych głównie z różnorodnych wapieni. Najtwardsze z nich tworzą malownicze, niemal pionowe białe ściany opadające ku Dunajcowi płynącemu w skalnym kanionie. Przełomowym odcinkiem rzeki prowadzi turystyczna trasa spływów tratwami, uznawana za atrakcję w skali europejskiej. Urodę gór podkreślają atrakcję kontrasty rzeźby – wąwozy rozcinające stoki łagodnych grzbietów, odosobnione skałki w postaci iglic. Jasne skały pięknie kontrastują z szatą roślinną zmieniającą kolorystykę zależnie od pory roku. Najbardziej znanym szczytem są Trzy Korony (982 m n.p.m.).
Różnorodność lokalnych krajobrazów wiąże się nie tylko z formami rzeźby czy typem podłoża skalnego, ale również z warunkami mikroklimatu wpływającymi z kolei na bogactwo gatunków zwierząt i roślin. Często obok siebie rosną, wybitnie ciepłolubne gatunki południowoeuropejskie (na przykład oman wąskolistny, perłówka siedmiogrodzka) i wysokogórskie typowe dla zimnego i wilgotnego klimatu (aster alpejski, sesleria skalna i dębik ośmiopłatkowy). Ponad 70% powierzchni parku zajmują lasy, głównie buczyna karpacka, ciepłolubne zbiorowiska jedliny i buczyny oraz lasy jaworowe. O wyjątkowości Pienin stanowią jednak zbiorowiska nieleśne, zwłaszcza łąki, jedne z najbogatszych ekosystemów roślinnych w kraju, zawdzięczające swoje powstanie człowiekowi. Rosną na nich między innymi liczne gatunki storczyków. Na murawach naskalnych pojawiają się rzadkie rośliny skalne, jednak największą osobliwością jest biało kwitnąca chryzantema Zawadzkiego, powierzchnie występująca na wschód od Uralu. Na obszarze parku rosną dwa endemity: pszonak pieniński i mniszek pieniński.
Przypuszcza się, że żyje tu około 13 tysięcy gatunków zwierząt, czyli połowa wszystkich występujących w Polsce. Wiele z nich to endemity, między innymi: liczne gatunki ślimaków i chrząszczy. W szczelinach skalnych zakłada swoje gniazda bardzo rzadki pomurnik. Na niedostępnych półkach skalnych gnieżdżą się także pustułki, kruki i sporadycznie nagórniki. Pienińskie łąki słyną natomiast z motyli, z najbardziej znanym niepylakiem apollo.
